As

"Pan Albin Zabrzeski, warszawski elegant, jeden z takich, co to
pierwszyby się nie zawahał chodzić na czworakach, gdyby mu bieżąca moda
nakazywała. Przed kilku laty można go było widzieć wystawającego przy
szybach różnych modnych sklepów galanteryjnych i jubilerskich.
Uperfumowany, z grzywką na czole, z włosami, troskliwie przez sam środek
głowy rozczesanemi, płaszczyk z pelerynką, laska o rączce z kości
słoniowej — wszystko, od kapelusza aż do skarpetek, ostatni żurnal. Na
to przyozdobienie swej osoby nie potrzebował wcale pracować. Dzięki
spuściźnie po ojcu, mógł żyć dostatnio i w bezczynności. Takiemu dobrze
na świecie: rzadkie rozrywki i przyjemności innych ludzi są to jego
zwyczajne zajęcia.
 Coś dziesięć lat tak przeżył i w trzydziestym piątym roku życia zaczął
się odzywać do ludzi, z którymi żył bliżej: — „Słowo honoru daję,
nieznośne i głupie jest życie“. Mówił to, ziewając, i tonem ofiary,
która wśród poświęceń odkrywa światu nieznaną dotąd prawdę."